रात र बिहान छ।
ती कुरामा टाँसिएको म,
ती कुरा मै अल्झिरहन्छु।
मेरो क्षमता महान छ,
तर क्षमता देखाउने ठाउँ बेकार छ।
मलाई मेरो वरपरको जगतले
आफू तर्फ तानी रहन्छ,
म हेरिरहन्छु यीनीहरूको फुर्ती,
म जाँचिरहन्छु यसैको क्षतिपूर्ति।
मेरो आँखामा विश्वास छ, क्रान्ति छ, पौरख छ,
घाम र पानी छ।
ती कुरालाई मालिक सम्झने म,
ती कुरा मै टाँसिरहन्छु।
मेरो चाल अकल्पनीय छ,
तर चाल चल्ने मैदान भत्किएको छ।
मलाई शान्ति खोज्दा खेरी
वरपरले अशान्ति मच्चाउँछ,
म नापी रहन्छु यीनीहरूको प्रभाव,
म थेगी रहन्छु यसैको घुमाउरो जवाफ।
मेरो बुद्धिमा संसार छ, भुल छ, पछताप छ,
भौतिक जगतको आलस्य छ।
ती कुरालाई म हुँ भन्ने म,
ती कुरालाई भगवान सम्झन्छु।
मेरो स्वभाव अस्थिर छ,
तर मेरो वास्तविक स्वरूप स्थिर छ।
मलाई छुट्टिन खोज्दा खेरी
सबै वस्तुले चुट्टिन दिँदैनन्,
म गाइ रहन्छु दुनियाँको गीत,
म लगाइ रहन्छु संसारसँग मीत।
मेरो कार्यमा सुस्तता छ, समय छ, विसंगति छ,
गाली र ताली छ।
ती कुराको पछि नलागौँ भन्ने म,
ती कुरालाई नै बाँच्ने आधार बनाइरहेछु।
मेरो नाम म जस्तो छैन,
अझै भनौँ भने मेरो कर्म पनि म जस्तो छैन।
मलाई आफ्नो दुनियाँमा रमाउँ भने खेरी,
रमाइलो आफैं सुइँकुच्चा ठोक्छ,
म गरिरहन्छु निस्कर्षविहीन कुरा,
म बनाई रहन्छु जीवनभर लक्ष्य अधुरा।
मेरो विचारमा दाग छ, अस्थिरता छ, कम्पन छ,
ध्वनीमा कठोरता र कर्कश छ।
तिनीहरूलाई नसुनौँ भन्ने म,
तिनै कुरालाई सुन्दै मनोरञ्जन गरिरहन्छु।
मेरो सफलता कुनै कामको छैन,
अझ भनौँ भने मेरो सफलता अस्थायी छ।
म आफू भित्रै डुबौँ भने खेरी,
डुब्ने विषय आफैं टाढा बन्न जान्छ,
म मरिरहन्छु हर पल हर क्षण,
म देखिरहन्छु हर ग्रह हर कण।
समकालीन साहित्य