म हिँडेको यो बाटो—
कुनै सिधा राजपथ होइन,
घुमाउरो छ, कुहिरोले ढाकिएको —
जसरी बादलले ओझेल पार्छ
प्रत्येक बिहान उदाउँदै गरेको सूर्यलाई।
हिउँदको बिहान झैँ
चिसो–चिसो लाग्छ यो बाटोमा,
र मनभित्र थुप्रिएका छन्
नबोलेका रातहरू, कुहिरो बनेर।
यहीँ कतै,
डाँका छन् —
अँध्यारोमा मन चोर्ने,
चोर छन् —
स्वप्न लुट्ने।
त्यसैले तिमी
नआउनु मसित —
जाऊ,
सीधा सडक समात
जहाँ लाइटपोलहरूका
बिजुलीका थोपाले
तिमीलाई गन्तव्यमा छिट्टै पुर्याउँछन्।
त्यहाँ
घडी टिक-टिक गर्छ
कामहरू सूचीजस्तै अगाडि बढ्छन्,
फाइलका पानाझैँ खुल्छ जीवन,
सबै कुरा —
ठीक समयमा।
तर तिमी —
मेरो हृदयको भंगालो हौ,
तिमीलाई
सीधा कुरा चित्त बुझ्दैन,
तिमी बुझ्छौ
आँखाको इशारा,
र मनका भाका —
जसरी गुलाबले
बोल्दछ गन्धमा,
शब्दबिना पनि।
त्यसैले जाऊ —
त्यो बाटो समात
जहाँ समय समयसँगै हिँड्दछ।
र म?
म त हिँडिरहन्छु,
यो पहाडको अनकन्टार नागीमा बसेको
चिया बगानजस्तो
सुनसान यात्रामा —
भिजेको ढुंगामा चिप्लिएको पाइला झैँ
केही पुराना पीर बोकेर।
एउटा दिन —
कुनै दिन —
शायद,
तिम्रो हत्केलामा मेरो छायाँ ठोक्किन आउला।
शायद त्यो दिन —
सडकको मोडमा
हामी फेरि
भेटौँला।
विराटनगर, नेपाल।
समकालीन साहित्य