18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
छिटै देउ, देशलाई गती
गरी देउ, नेपालको प्रगती।
कति दिन, बिगार्छौ मती
आखिर देशकै, हुन्छ बिगती।
कहिले नारा, कहिले जुलुस
सधै बाला, नेताको पुत्ला।
बैमानी बेइजती, भ्रस्ट नेताको
बिरोध गालीले, झर्दैन भुत्ला।
कतै पेट्रोल, कतै पानी
जनतालाई बेकुब, बनाउ जानी२।
आफै बोक्सी, आफै धामी
जनता मार, गोली हानी२।
लडाई गर, पदको लागी
झुकाउ जनता, दिनै ढाटी।
कहिले मन्त्री,कहिले मन्त्रालय
खाओ सबै, लुछा चुडी।
जनताको सम्स्या, नहेर कहिले
लडाई गर, सधै रोस्टम-घेरी।
नारा लगाउ, मधिसे पाहाडे
देश चिर, धुजा२ पारी।
जसको सक्ति, उसको गदी
लड नेता, कुकुर सरी।
कोही ब्वासो, कोही धमिरा
सब्ले फेर्यो, सर्पे काचुली।
घर न घाट, सधै जनता
खुसी मनाउ, भत्ता थापी।
गर सधै, गाली बेजती
कती गर्छौ, देशको बदनामी।
देखाउ दात, सधै बिदेसीलाई
सधै बन्यो, नेता कठ-पुतली।
देश जनताको, वास्ता छैन
पदकै लाग्यो, सधै भोक-मारी।
राजा जनता, भए पछी
किन भत्ता, दिन्छौ मन्त्री।
सबै सम्पती, रास्टिय्करन गर
गर्छौ भने, देशको प्रगती।
कि खान्छौ, टिके मन्त्री
आउला जनता, तिम्रो मलामी।
बुदको देशमा, छाओस सान्ति
अब नबगाउ, रगतको खोली।
के धर्म के जात, त्यागौ बैरीभाब
सबले भनौ, हामी नेपाली।
हाम्रो नेपाल, हामी नेपाली
धेरै भयो, न लेखेको, देश सम्झि किन
के लेख्नु, मनै रुवाई, नेता देखी किन।
बहुदल आयो, बहुदल खायो, लुटे सबले देश
कोही तराई, कोही पाहाड, नरहने भो भेष।
हुटिटयाउ भई, देश थाम्ने, गिरिजा देशको नेता
गिद र ब्वासोको, लुछा चुडीमा, हुनेभो देश सुहा।
कहिले माओबादी,कहिले खाओबादी,सबले मारे जनता
गनतत्रको नाममा, खेल्नु खेले, देशै भयो गन्धा।
जनता मरे, देशको नाममा, नेताको भो चइन
बाडी चुडी, खाए देशको बजेट, बनाई आफै एन।
नाङो जनता, गरीब देश, राजा देसको धनी
बिष्नुको अबतार, घर न घाटको, गरे सि मन्परी।
कुर्सी प्यारो, पद राम्रो, लाचारी-बैमानी नेतालाई
देश बनाउ, लागेन कहिले, बादरे नितीको नेतालाई।
महङी बडाछ, आम्दानी छैन, जनताको भो बेहाल
कुर्सीको लागी, कुकुर झै लड्छ, नेता भो पागल।
बुदको देश, हिन्दु राष्ट्र, सबै भो चक्नाचुर
सत्यको सधै, बिजय हुन्छ, गरे नि अत्याचार।
सन्धि सम्झौता, थाहा नहुने, नेपालको बरिस्ट नेता
कहिले टिस्टा, कहिले टनक्पुर, सार्याछ देशको सिमाना।
नगर्नु भरोसा, नेपाली नेताको, बेच्याछ नदी नाला
होसियार हुनु, देशलाइ बेची, बिदेश पोइला जाला।
भाषन गर्छ, नकली नाटक, सधै जनता छकाउन
चुनाब आयो, जान्छ गाँउ, फटाहा जनतालाइ फकाउन।
झोला चपलमा, भेटिने नेताको, काठ्मा गाडी महल
देशको बजेट, भाग बन्डा लाए, नेता बनेर दलाल।
देशको लागी, सहिद भयो, भोक-भोकै बल-बच्चा
नपाउदा खाना, बिधुवा बुढी, बेच्दैछ सहिदको सपना।
झुकाई जनता, लुटेर देशलाई, मनाउ खुब मज्जा
कुन दिन हान्छ, ज्ञानेलाई जस्तो, जनताले जोर लात्ता।
भना-भन, हाना थाप मै, अल्झियो देशको रजनिती
पद कै भोका, बदनामी नेताहरुले, गर्लार देशको प्रगती।
दिनमा यता, रातमा उता, फेर्नु फेर्यो नेताले रुप
मदभेद त्यागी, देश बनाउन, कहिले होला एकजुट।
नेता मिली, जनता लडाउ, अझै मार्नु मार पापी
देश जलाई, जनता रुवाई, गर्नु मोज गर जाली।
कहिले तराई, कहिले भ्याली, बन्द गर टाएर बाली
देश जलाई, आगो ताप्ने, नेता कती भाग्य मानी।
डुले पनि, देश बिदेश, फेरिएन कहिले नेताको गिह्दि
मेरै गोरुको, बारै ट्क्का, छोडेन भडुवाले लेडे ढिप्पी।
प्रडो पाजेरो, माडेको घरमा, नेता बिक्यो पैशाको लागी
लाज सरम, सबै चपाए, नेतालाई लाग्यो भोक मारी।
बनाउ नेपाल, सुन्दर सान्त, बिश्वमा नेपाली चिनाउन
नगरी युद, भैइ एक जुट, बनाउ हामीले नेपाल।
सबैले भनौ, जय२ नेपाल, नेपाली सब समान
हातमा हात राखी, कसम खाई, बनाउ हाम्रो नेपाल।
जय जय नेपाल।