तरुनी रात

कविता केदार श्रेष्ठ May 31, 2009, 1:02 pm

---

ओएलाएको सूर्य

दिनभरिको थकाइले

क्षितिज पर–परको सगरमा

जब बिलाउँछ

तब झ्याउँकिरीको

झन्झटिलो आवाजसँगै

जंगलतिरबाट निस्कन्छन्

हाप्सीला,

स्याल,

र

ब्वाँसाहरु

रात हाम्रै त हो नि भन्दै,

दुधकटुवा साँझ

कालरात्रिको आगमनसँगै

तरुनी हुन्छे

र आफूतिर सबैलाई

आकर्षित गर्न भरमग्दुर

प्रयासरत रहिरहन्छे

बालक सूर्यको जन्म नहुन्जेल,

त्यही

वयस्क रातको आडभरोसामा

हाप्सीला,

स्याल,

र ब्वाँसाहरु

निरीह प्राणीहरुको

निर्मम हत्या गरेर

आफ्नो पेट भर्दै

राम राज्य,

मोजमस्ती गरिरहेका हुन्छन्

पूर्वको क्षितिज नउघ्रुन्जेल,

मिर्मिरे नहुन्जेल,

विहान नहुन्जेल,

सूर्य नउदाउन्जेल।

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।