18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
असन्तोषको
ज्वारभाटामा
रुमल्लिरहेको
यो पापी मन
भो पुग्यो, चाहिदैन
कहिल्यै भन्दैन्
शरिरको भित्री कुनामा
लुकेर
मान्छेहरुलाई
जीउँदै डढाई रहन्छ
डढेलो सल्काई रहन्छ
***
मान्छे मान्छे विच
द्धन्द्धका पहाडहरु
उठाउँने दुस्साहस गर्छ
अभाव र असुरक्षाका
पीडाहरु खसाल्दैं
मान्छे मान्छे विच
युद्धका खाडलहरु
खनिरहरेछ
***
सद्भाव र सहचारीको
भाषा बोल्न नसक्ने
यो मन
मान्छे भित्र नवसे
हुन्न र ?
कहिल्यै स्थिर रहन नसक्ने
दुराचारीहरुको पक्षमा मात्र रम्ने
यो मन
अब मान्छे भित्र नवसे
हुन्थ्यो ?
लोभी र पापीहरुको संंसर्गबाट
छुट्टिए हुन्थ्यो मन
मान्छे मान्छे विचको तनाव
कम गर्ने पक्षमा हिड्न
सक्ने भए हुन्थ्यो मन
मान्छे मान्छे विच
सद्भाव कायम गर्न
सक्ने भए हुन्थ्यो मन ।
२०६६–९–५