कथा

कविता छविरमण सिलवाल November 9, 2010, 9:28 pm

---

कसरी भनौँ यो

एकादेशको कथा

आजकल

हरेक साँझ

हरेक प्रहर

ती बस्तीमा

गुन्जिरहेको व्यथा हो !

—

पाखुरी बजारेर

पसिना बगाउने

खेतका गरा

बारीका पाटाहरू

बाँझिएका छन् !

निर्धक्क हातमा

बज्ने चुराहरू

विधवा बनेका छन्

लालीभैmँ निर्धक्क रम्ने

राता सारीहरू

विधवा बनेका छन्

अब कसरी भनौँ

यो एकादेशको कथा हो ?

—

समयसँग सम्झौता गर्दा गर्दै

खोसिएका खुसीहरू

अब कहिल्यै फर्किने छैनन्

डाक्टर र इन्जिनियर बनाउने

बाचा पूरा नगरी

उनी कसैको सिकार भइसकेछन्

अब कसरी भनौँ

यो एकादेशको कथा हो !

—

महलको न्यानोपनमा

पहरागणको माझमा

यसलाई कथामात्र ठान्नेहरू

सिंहदरबारको कुनामा बसेर

कागजमा उतार्छन्

छिमेकीसँग

सहायताको भिख माग्छन् र खान्छन्

लाग्छ उनीहरू

नवधनाढ्य माग्ने हुन्

आफ्नो स्वाभिमान बन्धक राख्नु

उनीहरूको नियति हो

—

कर्ममा भन्दा

बाहुबलमा विश्वास गरेर

रावणझैँ अहम् पोख्छन्

सिहदरबारको पटाङ्गिनीमा

अनि कथाका पात्र बन्छन्

ती बस्तीका व्यक्तिहरू

जो हरेक प्रहर

हरेक साँझ

सेरिइरहेका हुन्छन्

आफ्नै घर आँगनमा !

—

वर्तमानको यो

चित्कार

कदापि कथा बन्न सक्दैन

अब

एक पटक सोचेर भनौँ

यो एकादेशको कथा

कसरी बन्न सक्ला ?

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।