18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
रम तिमी उजेलीमै म रमौला अँधेरीमा
तर किन काँडा रोप्यौ मेरो दिलको मझेरीमा
जुन दिन सक्दिनथे न त सक्थे तारा
केवल दिन्थे स्नेह आजीवन सहारा
रम तिमी बर्सात मै म रमौला खडेरीमा
तर किन काँडा रोप्यौ मेरो दिलको मझेरीमा
बेचिएको प्रेम न हो छेक्दीन आँसु पुछ्दै
म सोच्थे उनले दिने मैले दिने माया उस्तै
रम तिमी मैदानमै म रमौला पखेरीमा
तर किन काँडा रोप्यौ मेरो दिलको मझेरीमा