देदीप्यमान

कविता ॠतु आसीक October 7, 2016, 5:35 am

---

प्रकृति !

सृष्टिको उच्चतम कलाकारिता

मलाई थाहा छैन

तिमी मेरो लागि किन प्रिय भयौ ?

जब–जब तिमी मेरो

मानसपटलमा

आउने जाने गर्छेऊ

तिम्रा भावका अभिनयहरु

मलाई चिथोर्ने गर्छ ।

म आफैं फुर्किने गरेको छु ।

समयको तालिका मिलाएर

तिमीलाई मेरो इलाकामा

खोज्ने गरेको छु ।

खोज्ने ठाउँमा नभेटिँदा

मन नै अमिलो हुन्छ ।

के भएको होला ?

सन्च नभएको होला भनेर

सूर्यलाई इशारा गर्ने गरेको छु ।

प्रकृति !

तिमी सृष्टिको उच्चतम कलाकारिता

तिमी आउँदा आँधीबेहरी भएर आउँछेऊ

तेजोमय अनुहारको रापमा

तिमीलाई देख्ने गरेको छु ।

तिमीलाई हेर्दा गर्वले छाती

फराकिलो हुन्छ ।

तिम्रो स्नेह स्निग्धताको छहारीमा

आफूलाई डुबुल्की मारेको सपना

देख्न थालेको छु ।

तिमीलई फेरि भनूँ ?

तिम्रो तेजोमय अनुहार झन् झन्

देदीप्यमान भएको देख्न थालेको छ ु ।

हो ! झन् झन् देदीप्यमान भएको

देख्न थालेको छु ।

फ्लोरिडा, पामबे,

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।