17 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य

अझै रोईरहेछ

कविता आशा लिम्बू May 18, 2018, 2:54 pm

रात झमक्क थियो शक्तिको हुङ्कार गर्दै

मच्ची मच्ची अन्धबेग आँधी चलिरहेको थियो ।

फूल्ने बेलाको कति कोपिलाहरु तहस नहस भए

फूली सकेका कयौँ फूलहरु सुभाष छर्नबाट बन्चित भए,

यो अन्धबेग आँधी यसरी चल्दथ्यो ।

जहाँ जान्थ्यो मृत्‍युको नाँच नाच्दथ्यो ।

कतै सँरक्षणका छानाहरु ऊडाएर,

अनाथको सडक भरी छरी दिएको थियो ।

कतै आत्मासम्मानको पर्खाल भत्काएर

थाक थलो नै अस्त ब्यस्त थियो ।

भोकको छाप्रो मर्महात त्यसै जताततै

त्यो आँधी हाहाकार र चित्कार छर्दै जान्थ्यो,

घरि सडक भएर गाउँ पस्दथ्यो, अनि शहर

गल्ली हुँदै बगेको यो दशक आँधीले कसलाई छोड्यो ?

मध्यान्हमा पनि सफा निलो आकाशलाई

त्रासदीपूर्ण तुवाँलोले ढाकेको थियो ।

अन्तत निराश हतास निरुत्साहित प्राणीहरुकोलागि

धर्तीमा एउटा उज्यालो किरण फैलियो ,

सबै खुशीले रमायो, नाच्यो तर...............

चाहानाको बिहानी त अझै रोईरहेकै थियो ।

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।