16 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
सक्छौ भने फूल देउ
तिमीलाई जस्तो मन पर्छ उस्तै रंगको,
जसको सुबासले
मलाई मेरो मृत्यु शैयासम्म पछ्याओस
र मेरो प्राण त्यसैसँग फैलियोस ।
सक्छौ भने फूल देउ
जो सम्झनाको बाफिलो वर्को बनेर
घम्लंग छोप्न आओस,
भलै मिलन नसुल्झने गाँठो भए पनि
कम्तिमा
जिन्दगी नै उच्चाटिलो बनाउने
उदासीको सिरेटोलाई त छेक्न सकोस !
यो संसार तिनको पनि हो
जो आए, र बाँच्नका लागि
तिमीसँग युद्ध गर्न परिरहेछ !
यो संसार तिनको पनि हो
जो जाँदैछन, र तिनका लागि
ति गैसके पछी मात्र
तिमीमा करुणा भरिएर आएको छ !
म त त्यो करुणामा उत्सव देख्छु
फगत् ति गैसकेपछि
तिमीमा भरिएर आएको
उत्सवको उभार !
सक्छौ भने फूल देउ
त्यो नाबालकको शिर तिर सोझिएको
बन्दुकको नालमा सिउरिन,
मर्नै परे पनि कोमलताको भेदनले
यमराजको आलिंगन पनि
आमाको अङ्गालो जस्तो बनोस ।
सक्छौ भने फूल देउ
त्यसैपनि भोक र भूमरीको तावामा
छड्किरहेको जिन्दगी माथि,
आकाशबाट बर्षाइएका आगोका ज्वालाको पनि
फूलको जस्तो स्पर्श होस्,
र जल्नै परे पनि त्यो जलाई
डढिरहेको बन जस्तो होइन
बलिरहेको दियो जस्तो होस् ।
बर्वरताका केही शब्दहरूको मात्र
औचित्य प्रमाणित गर्न मै मात्र उद्दत देखिने,
-यति पनि नबुझ्ने तिमी छौ भनेर
मलाई विश्वाश गर्नै मन छैन-
खोला किनारबाट ल्याएर ढुङ्गाहरू
मन्दिरमा पुजिएका देउताहरूको मात्र होइन
यो संसार
मान्छेहरूका माझबाट उठाएर देउताहरू
तिम्रा पाइताला मुनी टुक्र्याइएका
ति ढुङ्गाहरूको पनि हो !
म यो रगतको मसीले
फूलको पत्रमा
आँशुको गीत लेख्न चाहन्छु,
सक्छौ भने फूल देउ !!!