17 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य

बाघचाल

कविता अर्जुन यावा November 5, 2018, 8:57 pm
अर्जुन यावा
अर्जुन यावा

म सानै छँदा

कहिले सिकुवामा बसेर

कहिले आगनको डिलमा

कहिले खुट्टे पिरा ओछ्याएर

कहिले टुक्रुक-टुक्रुक बसेर

मेरा पापा-कोपाहरू

खेल्नेगर्थे बाघचाल।

कहिले भुइँमा काठको चोइटाले

कहिले ढुङ्गामा कोइलाले कोरेर

रुमाले कोठाभित्र उस्तै साना-साना कोठाहरू कोरेर

खेल्थे-खेलाउँथे बाख्रा र बाघहरूको खेल

हो, पापा-कोपाहरू

यसरी खेलिरहन्थे बाघचाल।

साना-साना ढुङ्गाहरूको

हुन्थे चारवटा बलवाल बाघ

अनि हुन्थे मकैका दानाहरूको

बीसवटा निरीह बाख्राहरू।

बाघ र बाख्राहरू

यता र उता

उता र यता गरिरहन्थे

अनि

खेलिरहन्थे बाँच्ने-बँचाउने खेल

बाघचालमा।

कत्ति रमाइलो हुन्छ

पर बसेर अरुकै खेल हेर्न।

म हेरिरहन्थे

पापा-कोपाहरू

खेलिरहन्थे-खेलाइरहन्थे

बाघ र बाख्राहरू।

कहिले पापाको बाघ, कहिले बाख्रा

कहिले कोपाको बाघ, कहिले बाख्रा

बाघ र बाख्राका गोटीहरूसित

ओल्लोकोठा र पल्लोकोठा गरिरहन्थे

पापा र कोपाका दिमागी जाल

जसले जाल बुन्नसक्यो जीत उसैको।

कहिले निरीह बाख्राहरू

लड्थे एक-एक गर्दै, बाघहरूअघि

कहिले बाघहरू पनि पर्थे

बलवान बाख्राहरूको थुनामा।

फरक त समय र चालको हुँदोरहेछ

बाँच्ने र बँचाउने खेलमा।

अहिले आफ्नै जिन्दगी मलाई

बाघचालजस्तै लाग्न थालेको छ

कहिले आफैलाई मकैको दाना बनाउँछु

कहिले फेरि आफै ढुङ्गाको गोटी सम्झन्छु।

पापा-कोपाको खेलमा

एकको हार हुन्थ्यो,

अर्कोको हुन्थ्यो जीत

म कहिले हार्छु, कहिले आफै जित्छु।

हार र जीतहरूमाझ

पापा र कोपाहरूको खेलजस्तै

चालिरहेछु, सारिरहेछु आफैलाई

बाघचालका गोटीसरह

एउटादेखि अर्को

अर्कोदेखि फेरि अर्को कोठाहरू

अनि

खेलिरहेछु हरेक दिन यहाँ

बाँच्ने र बँचाउने खेल, जिन्दगीको।

...

(पिन्टेल भिजेल, सिलगढ़ी,

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।