जीवन

कविता बैद्यनाथ उपाध्याय November 20, 2020, 7:41 pm

---

पीर भारी भएर

हिजो राति आकाश खसेछ।

घनीभूत अँध्यारोले

प्रगाढ़ बनेको छ

यो रात।

मनको आधा पाटोमा

खर्लप्पै पैह्रो लागेको छ

आशाको झीनो त्यान्द्रो

यतै कतै अल्झिरहेथ्यो

यो अपशकुन क्षणमा

म कुन खुसीको

कल्पनामा निमग्न थिएँ?

अलमल्ल परेको छु।

मेरो सपनाहरूमा

माकुराले जालो बुनेको छ।

अत्यास लाग्ने

यो समयमा

म हिंडिरहेकै छु

तर मलाई

गन्तव्य थाहा भएन।

हिजो का ती यादहरू

भारी भै रहेको छ

विस्मृतिको गहिराईभित्र

जन्म-जन्मातरका

व्यथा कथाहरू

कति बनायौं, कति भत्कायौं

यस्ता अनेकौं घरहरू!

खै कस्ले पो

राख्न सक्यो र

यस्को लेखा-जोखा

मान्छे धेरै थोक पाउने आशामा

दगुरी रहेकै छन।

एक तमाशको दौड-धूप छ

बाटोभरि

देख्दछु कोलाहल

छाएको छ

कालो रातको

पिठ्युँभरि

मन एकोहोरो

विलाप गाई रहेछ

कस्लाई के भनौं

म यस घडी

जीवन एउटा

बेहिसाबको व्यथा बनेर

दुखिनै रहेको छ।

असम, भारत

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।