16 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
बोका भेँडा कुन पशु भनौँ थाप्छ घिँच्रो नजानी !!
मान्छे यस्तो पशु किन भयो थाप्छ रे जानी जानी !
हान्ने गर्छन् परजनहरू मर्ममा छानि छानी
यस्तै चाला अझ रहिरहे देश बन्ला खरानी ॥
ताकेका छन् रिपुगणहरू अस्त्र नौलो चलाई !
हान्दा दुख्थ्यो रमरम बरू दुख्छ ताक्दा मलाई !
बस्ने वातावरण नहुनेदेशमा योग्य ज्ञानी
यस्तै चाला अझ रहिरहे देश बन्ला खरानी !
आमालाई धुरुधुरु रुने बाध्यतामा धकेली
हाँस्नू आफू कति उचित हो? भैरहेछिन् अकेली !
छोराछोरी पर पर भए छातिमा लात हानी !
रित्ता गाउँ अझ बढिरहे देश बन्ला खरानी !
मोती फल्ने जमिन जसमा कङ्क्रिटे बोट उम्रे !
बाँझा जग्गाहरु बरबरी आँसु पो झार्दछन् रे !
अग्ला अग्ला गिरि शिखरका भित्र छन् रत्न खानी
खोस्री खन्ने जनबल गुम्यो देश बन्ला खरानी ।
खोक्रो आस्था कति दिन टिकोस् छैन विश्वास केही
ढाँट्ने छल्ने तिगडम उनै सुध्रिने हैन कोही !
बन्छौ लज्जारहित अनि के नाकले स्वाभिमानी?
भ्रष्टाचारीहरु बढिरहे देश बन्ला खरानी
नाच्छौ क्यारे कठपुतली झैँ बाहिरै छन् रिमोट !
लत्तो छोडी ढलफल गरी पाउमा जाउ लोट !!
भेटिँदैनन् मुलुकभरमै वीरताका निशानी!
यै पाराले अब निकटमै देश बन्ला खरानी ॥
(मन्दाक्रान्ता छन्द)