घर

कविता अर्जुन चामलिङ यावा July 26, 2024, 5:57 pm

बिहान घरकी आमा
पातलो रङचिया उमालीरहेकी होस्
पूजाकोठामा घण्टी बजेको सुनियोस्
धुपबाट फैलिएको वासनाले
कोठाहरू मगमाईरहेको होस्
घरका बाउले भजन गाईरहेको सुनियोस्।

चियासँग बिस्किट खाँदैगर्दा
छोरीलाई सोधुन बाउले-
तिम्रो पढ़ाई कस्तो छ हँ हिजाज?
घरबाट हिँड्नअघि
छोरोलाई भनुन आमाले-
बेलुकी ढिला नगर्नु, बा रिसाउँछन्।

साँझको खानापछि
सबै सँगै बसेर गफिउन् बेफिक्री बनेर
सुनाउन् सबैले
दिनभरिका कथाव्यथा आफ्नो-आफ्नै
छुटोस बरू खित्काहरू
सुनुन् परपरका छरछिमेकमा सबैले
आखिर
खित्काहरू छुट्नु
खित्काहरू सुनिनु भनेको-
घरको दैलो बजारिनु होइन
खिड्कीका ऐनाहरू फुट्नु होइन
चित्कारहरू छरिनु पनि त होइन
समग्रमा-
सम्बन्धहरू टोड़िनु होइन।

खित्काहरू छुट्नु भनेको
खित्काहरू सनिनु भनेको त
साँचो अर्थमा
एउटा घर, घरजस्तै हुनु पो हो त।
-४/७/२०२४

अर्जुन यावा
राङ्का बरबिङ, पूर्व सिक्किम, भारत

अर्जुन यावा

खित्काहरू छुट्नु भनेको
खित्काहरू सनिनु भनेको त
साँचो अर्थमा
एउटा घर, घरजस्तै हुनु पो हो त।

राङ्का बरबिङ, पूर्व सिक्किम, भारत

लेखकका अन्य रचना पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस ।