18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
आगोका हिंस्रक लप्काहरुले जलाइरहेछ देश,
सहन नसकेर आगोका राप
अन्तिम श्वास फेर्नुअघि
मागिरहेछन् जीवनको भिख
तै पनि विशाल अट्टालिकामा बसेर
निरन्तर बजाइरहेछ निरो बाँसुरी
बजाइरहेछ हठ र अहंकारको धून ।
दिनहुँ बगिरहेछन् गाउँ–नगर बगाउने गरी भेल
बगिरहेछन् बस्ती र छाप्राहरु
र, भेलले बगाइरहेका छन् मान्छेका लाशहरु
जीवनको अन्तिम आशामा गुन्जिरहेछन् आर्तनाद
कैयौं आवाज भेलको सुसाहटमै विलिन भए ।
तर आदेश दिँदै मृ्त्युको
स्मशान बनेको शहरबाट खरानी उठाएर
बेच्ने सुर कस्दैछ निरो
र, पनि विशाल महलमा बसेर
निरन्तर बजाइरहेछ निरो बाँसुरी ।
सपना जलेका पीडाले
छट्पटाइरहेछन् जीवनहरु
मन जलेका छन्
अझ बढी जलेका छन् पेटका आगोले
त्यही पीडा शान्त पार्ने भीड
देश छाडिरहेछ
बनिरहेछ देश,
क्रमशः निर्जन, सुनसान
खण्डहर बनेको छ देश
तर, निरोलाई के मतलब
उ त,
टाइम मेसिनमा बसेर विगत चहार्दैछ
उही पूरानै सम्राट ठानिरहेछ आफूलाई
त्यसैले त महलमा बसेर निरन्तर बजाइरहेछ बाँसुरी
बजाइरहेछ एकोहोरो कर्कश धून
तर, शहर जल्दा त्यही आगो,
असन्तुष्टि र आक्रोशको ज्वाला भएर
आफ्नै महलमा आइपुग्ला भनेर
थाहै पाएन निरोले
निर्धा मानिसको आँखाबाट झरेका आँशुले
महल डुबाएको थाहै पाएन
समयको एकोहोरो धून बजाइरहेको सन्की निरो
भागिरहेछ
मान्छेका सपना, आकांक्षाले लखेटिरहेछन् ।
तर, कहिलेसम्म भागिरहला र अहंकारी निरो
कहिलेसम्म बजिरहला र,
समयको उन्मादबाट बजेको कर्कश धून ।
गोरखा