18 वर्षदेखि निरन्तर
समकालीन साहित्य
समकालीन साहित्य
"सरापको भारीले थिचिएको आत्मा कहिलेसम्म अँध्यारोमा डुबिरहने ?"
चन्द्रकान्तको आवाज चन्दरको कानमा शीतल हावाजस्तो गुन्जियो ।
"हाम्रो शब्दको आगोले अन्धकार बलिसकेको छ, तर खरानी उडाउन बाँकी छ ।" चन्दरले उत्तर दिए ।
नेपालमण्डल अहिले पनि उस्तै थियो- अग्ला महलहरूको छायाँले निमुखाको उज्यालो ढाकेको, तर सहनशीलता झल्काउने पहाडले आँसुको नदी धान्दै थियो ।
चन्द्रकान्तले दायाँतिरको पीपल र वरको वृक्षलाई हेरे । "तिमीहरूको छायाले शीतलता दिएझैं हामीले शब्दका छायाले न्याय दिनुपर्छ ।"
त्यसपछि उनीहरू गाउँ फर्के । बस्तीमा रोगका छाया अझै डुल्दै थिए । भोकले थकित अनुहारहरू आकाशतिर हेर्दै थिए ।
चन्दरले गाउँलाई सम्बोधन गरे, "हाम्रो सरापले न्याय मागेको छ, प्रतिशोध होइन ।"
"अब सिङ्गो सूर्यझैं हामीले उज्यालो बाडौं । अन्धकार भाग्छ, तर उज्यालो बाँडिएर कहिल्यै घट्दैन ।" चन्द्रकान्तले अन्तिम शब्द थपे, "हाम्रो शब्दले न्याय दिन्छ; उज्यालो भाग्दैन।"
०००
सप्तरी