दुखेको यो मन झन् दुखाएर जाने
छ तर्नु यो सागर सफरमा छु रित्तो
कुनै हात छैनन् समाएर जाने
विवशताले गर्दा छ छाप्रोको बस्ती
छ कोही हरेक दिन गिज्याएर जाने
देखिन्छु म तिम्रो नजरमा त एक्लै
हृदयमा छ आगो लगाएर जाने
नबोलाई आउँछ सपना बनेर
सिरानी हमेसा भिजाएर जाने।
पोखरा
समकालीन साहित्य