परदेशीको पिडा
बुझ्दैनन् खै कोही ।
बित्ने भो कि जीवन
ब्यर्थ यत्ति कै रोई ।।
तातो हावा खाडीको
तातै पोल्ने बगर ।
कति सहनु मैले
बगरको कहर ।।
बाकसमा पर्छु कि
सम्झी अलि तर्सन्छु ।
मन दरो पारेर
डर लाई भगौँछु ।।
आएँ भने बाकस्मा
आँशु तिमी नझार्नु ।
भाग्य यस्तै रहेछ
भनी मन बुझौनु ।।
कथा ब्यथा मनको
कसैलाई नभन ।
नियतिले मिलाए
पक्कै हुन्छ मिलन ।।